jest

aaa4

Znowu kompletnie wsiaklismy z Detlefem w srodowisko. Przestaly nas interesowac te normalne dyskoteki dla szczyli. Jezeli nie bylam na dworcu Zoo, to paletalam sie po dworcu Kurfurstendamm. Na niewielkim peronie krecila sie nieraz i ze setka narkomanow. Bo tam odchodzil handel. Ale przylazili tez klienci, ktorzy specjalizowali sie wylacznie w narkomanach. Z tym, ze na dworzec Kurfurstendamm lazilo sie przede wszystkim, zeby sie spotkac.

Wloczylam sie od grupki do grupki i gadalam z innymi narkomanami. Jak sobie tak lazilam miedzy tymi ludzmi, to czasem sama sobie wydawalam sie Wspaniala. Na tym peronie pod Kurfurstendamm czulam sie jak gwiazda miedzy takimi jak ja gwiazdami. Przygladalam sie babsztylom, ktore lazly objuczone torbami zakupow od Wertheima czy Bilki i gapily sie na nas z niesmakiem i normalnym przerazeniem, i myslalam sobie: Przeciez one nie maja do nas startu. Oczywiscie zycie narkomana jest twarde i bezwzgledne, kazdego dnia mozemy umrzec i pewnie niedlugo umrzemy. Ale wlasnie o to nam chodzi. Mnie tam przynajmniej to odpowiada. Pomyslalam o forsie, jaka zarabiam. Stowe musze miec codziennie na sam tylko towar. Razem z kosztami dodatkowymi wpadalo mi cztery tysiace marek wydatkow miesiecznie, ktore musialam skads wziac Cztery patyki miesiecznie netto dostaje akurat dyrektor fabryki. A ja zarabiam tyle majac czternascie lat.

Pewnie, ze chodzenie na zarobek to syfiasta robota. Ale jak bylam na herze, to mi to calkiem wisialo. No i w gruncie rzeczy tylko obieralam takiego klienta z forsy. W kazdym razie to, co robilam, bylo nieporownywalne z tym, co oni musieli mi dac. Ciagle jeszcze sama ustalalam warunki. O dymaniu nie bylo mowy.

Ale byly nawet wieksze aparaty ode mnie. Niektorzy opowiadali, ze potrzebuja cztery gramy hery na dzien. Wtedy to ich kosztowalo dziennie piecset do osmiuset marek, i prawie zawsze udawalo im sie tyle zarobic. Czyli, ze mieli wiecej forsy od kazdego dyrektora koncernu i w dodatku gliniarze nie mogli ich jakos dupnac. i do takich wlasnie gwiazd moglam w kazdej chwili podejsc na dworcu Kurfurstendamm, zeby sobie pogadac.

Tak mniej wiecej czulam i myslalam w tym czasie, gdzies tak luty, marzec 1977, kiedy znowu bylam w ciagu. Nie bylo ze mna najlepiej, ale nie bylam jeszcze taka kompletnie do kitu. Spokojnie moglam sie jeszcze oszukiwac. Znowu calkiem weszlam w role narkomanki. Uwazalam, ze jestem bombowa. Niczego sie nie balam.

Zanim zaczelam cpac, wszystkiego sie balam. Najpierw ojca, potem faceta mamy, szkoly i nauczycieli, dozorcow, gliniarzy z drogowki, kanarow w kolejce podziemnej. Teraz czulam sie nietykalna. Nie mialam cykora nawet przed tajniakami, ktorzy czasem weszyli po dworcu. Z kazdej oblawy umialam dac dyla i to na kompletnym luzie.

W tym czasie mialam tez kontakty z narkomanami, ktorzy moim zdaniem genialnie podchodzili do cpania. Na przyklad taki Atze czy Lufo. Atze to byl moj pierwszy chlopak. Jedyny chlopak przed Detlefem, z ktorym bylam jakos blizej, w ktorym sie autentycznie zabujalam. Lufo, tak jak Atze i Detlef, nalezal w 1976 do naszej paczki z "Soundu", gdzie wspolnie palilo sie hasz. Atze i Lufo zaczeli z heroina na krotko przede mna. Mieszkali aktualnie w bezblednym mieszkaniu z francuskim lozkiem, kompletem wyscielanych mebli i dywanowa wykladzina na podlodze. Lufo normalnie jeszcze pracowal jako robotnik niewykwalifikowany u Schwarzkopfa. Obaj twierdzili, ze jeszcze nigdy nie byli fizycznie uzaleznieni i normalnie potrafia nie cpac przez miesiac albo dwa. Wierzylam im, chociaz ile razy ich spotkalam, zawsze byli nacpani.

Atze i Lufo byli dla mnie prawdziwym wzorem. Nie chcialam juz nigdy tak sie wkopac, jak przed pierwszym odwykiem. Bylam przekonana, ze ja z Detlefem tez moge kiedys miec taka chate z francuskim lozkiem, wyscielanymi meblami i dywanowa wykladzina, jak tylko nauczymy sie tak podchodzic do prochow, jak Atze i Lufo.

Oni obaj nie byli tez tacy agresywni, jak inni narkomani.